ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΜΠΡΑΚΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΞΕΔΡΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:
"ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΚΡΙΝΗ ΧΩΡΑ"
Μέρες που είναι θα σας διηγηθώ ένα παραμύθι που άκουσα τελευταία. Δεν με νανούρισε, όπως συμβαίνει συνήθως με τα παραμύθια για παιδιά. Ούτε με εξέπληξε με τα διδάγματά του. Με προβλημάτισε όμως πολύ, επειδή προσπάθησα να μαντέψω το τέλος του, το οποίο ακόμη να μάθω.
Είναι ένα παραμύθι που γέννησε η φαντασία του ποδοσφαίρου. Παραμύθι χωρίς όνομα, χωρίς ονόματα, και δίχως τέλος. Αυτό, το τέλος, θα μου το διηγηθούν κατά τον Μάιο. Θα έχω τον νου μου, να σας κάνω update, γι' αυτό μπείτε στον κόπο να κάνετε, την άνοιξη, ένα refresh.
Σε μια μακρινή χώρα, απολίτιστη, όπου ισχύουν οι νόμοι της ζούγκλας, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, ήταν ένας πρόεδρος ομάδας που έμαθε, δίχως να το επιδιώξει, την τιμή της αγοράς για την εξασφάλιση της παραμονής. Περί τα 250 χιλιάδες ευρώ του ζήτησαν, του προέδρου του παραμυθιού, για να σώσει από τα μισά της σεζόν την ομάδα του.
Του τσίμπησαν λίγο την τιμή, παρότι η χώρα ζει μέσα στην κρίση και οι τιμές έχουν πέσει πολύ. Του εξήγησαν, του προέδρου, ότι η τιμή είναι με την έκπτωση, φιλική, ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει η αγορά σε τέτοια εποχή. Θα ήταν φθηνότερη, αλλά πρέπει να γίνουν χειρουργεία, διότι η ομάδα είναι κολλημένη στον πάτο της βαθμολογίας. «Καταλαβαίνεις, χρειάζεται να γίνουν πολλά, δεν είναι δυνατόν να συμβούν όλα αυτά με λιγότερα», του είπαν στη γραμμή εξυπηρέτησης πελατών του παραποδοσφαίρου.
Δεν ήταν τέτοιος ο πρόεδρος του παραμυθιού μας. Αποφάσισε, για ακόμη μία φορά, να πάει με τον σταυρό στο χέρι. «Δεν θα τους τα δώσω. Θα τα βάλω αυτά τα λεφτά για να κάνω μεταγραφές», ήταν η απόφασή του. Διάλεξε τον δύσκολο δρόμο ο πρόεδρος. Επέλεξε να διαβεί το μονοπάτι που είναι γεμάτο ρίσκο, αντί να προτιμήσει την πιο δημοφιλή, σε εκείνο τον τόπο, επιλογή. «Καλά, εγγυημένη παραμονή με 250 χιλιάρικα κι εσύ προτιμάς μεταγραφές και αβεβαιότητα;», ήταν η αντίδραση ενός μέρους του περίγυρου του προέδρου. Εκείνος όμως δεν έδωσε σημασία, δεν γύρισε το κεφάλι του και συνέχισε να σχεδιάζει τις μεταγραφές του.
Το έμαθαν βεβαίως αυτό στο χωριό, στην παραγκούπολη του παρασκηνίου. Αναστατώθηκαν τα λαμόγια του ποδοσφαίρου. Και, φυσικά, τον έβαλαν πιο πολύ από ποτέ στο μάτι αυτόν τον πρόεδρο. «Δεν θα τον αφήσουμε να μας χαλάσει την πιάτσα», αποφάσισε το συμβούλιο των παρανόμων του ποδοσφαίρου. Και άρχισε τις επιθέσεις. Κρυφές και φανερές. Με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους. Δεν τον σημάδεψαν μόνο με σφυρίγματα. Αρχισαν να τον χτυπούν όπου και όπως μπορούσαν.
Μέχρι και δημόσιες επιθέσεις του έκαναν, για να τον πατήσουν κάτω και να τον κρατήσουν στον πάτο όσο γινόταν περισσότερο. Να βεβαιωθούν ότι τον έχουν ισοπεδώσει. Κι η πλάκα είναι ότι το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό αυτό τα λαμόγια. Τσίμπησαν μέχρι και οι οπαδοί της ομάδας του προέδρου, άρχισαν να τον βρίζουν και να δημιουργούν εντάσεις και επεισόδια στην ομάδα. Τη ζάλισαν παραπάνω, με συνέπεια αυτή να παραμείνει καρφωμένη στον πάτο.
Και πώς τελειώνει αυτό το παραμύθι; Ο πρόεδρος έκανε τα προβλεπόμενα. Μοιράστηκε την ιστορία με τους αρμοδίους. Το είπε στον πρόεδρο της τοπικής ομοσπονδίας του ποδοσφαίρου. Το είπε μέχρι και στις ελεγκτικές και τις διωκτικές αρχές. Ολοι όσοι έπρεπε, την έμαθαν την ιστορία. Ή μήπως δεν έπρεπε να την μάθουν όλοι αυτοί;
Μήπως ο πρόεδρος τα έκανε χειρότερα που πήγε και «μαρτύρησε» στα μέλη του συστήματος του ποδοσφαίρου ότι του ζήτησαν «προστασία παραμονής» οι μπράβοι του ποδοσφαίρου; Μήπως αυτοί, οι μπράβοι, δίνουν καλά μεροκάματα στο σύστημα και είναι τέτοιου βαθμού η διαφθορά σε εκείνη τη μακρινή, απολίτιστη χώρα, που με αυτή του την επιλογή το μόνο που κατάφερε ο πρόεδρος ήταν να χάσει από τα μισά της σεζόν την κατηγορία;
Θα σας γελάσω. Το τέλος του παραμυθιού έρχεται κατά τον Μάιο. Τότε θα μου το διηγηθούν το τέλος, που θα το μοιραστώ, φυσικά, μαζί σας. Υπάρχει, μου λένε, μια περίπτωση να μάθω περισσότερα για αυτή τη μακρινή χώρα στη διάρκεια των επόμενων δύο μηνών. Να μου διηγηθούν, δηλαδή, κι άλλα τέτοια παραμύθια για εκείνη τη μακρινή χώρα στην οποία οι αρχές αποφάσισαν, υπό την πίεση μιας λαϊκής εξέγερσης, να κάνουν τη δουλειά τους και να ερευνήσουν, ανάμεσα στα άλλα, στα υπόγεια του ποδοσφαίρου. Ειδικά αυτό, το τελευταίο, μου ακούγεται ως το μεγαλύτερο παραμύθι που έχω ακούσει για ποδόσφαιρο. Μόλις μου το πουν, θα σας το διηγηθώ κι αυτό.
"ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΚΡΙΝΗ ΧΩΡΑ"
Μέρες που είναι θα σας διηγηθώ ένα παραμύθι που άκουσα τελευταία. Δεν με νανούρισε, όπως συμβαίνει συνήθως με τα παραμύθια για παιδιά. Ούτε με εξέπληξε με τα διδάγματά του. Με προβλημάτισε όμως πολύ, επειδή προσπάθησα να μαντέψω το τέλος του, το οποίο ακόμη να μάθω.
Είναι ένα παραμύθι που γέννησε η φαντασία του ποδοσφαίρου. Παραμύθι χωρίς όνομα, χωρίς ονόματα, και δίχως τέλος. Αυτό, το τέλος, θα μου το διηγηθούν κατά τον Μάιο. Θα έχω τον νου μου, να σας κάνω update, γι' αυτό μπείτε στον κόπο να κάνετε, την άνοιξη, ένα refresh.
Σε μια μακρινή χώρα, απολίτιστη, όπου ισχύουν οι νόμοι της ζούγκλας, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, ήταν ένας πρόεδρος ομάδας που έμαθε, δίχως να το επιδιώξει, την τιμή της αγοράς για την εξασφάλιση της παραμονής. Περί τα 250 χιλιάδες ευρώ του ζήτησαν, του προέδρου του παραμυθιού, για να σώσει από τα μισά της σεζόν την ομάδα του.
Του τσίμπησαν λίγο την τιμή, παρότι η χώρα ζει μέσα στην κρίση και οι τιμές έχουν πέσει πολύ. Του εξήγησαν, του προέδρου, ότι η τιμή είναι με την έκπτωση, φιλική, ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει η αγορά σε τέτοια εποχή. Θα ήταν φθηνότερη, αλλά πρέπει να γίνουν χειρουργεία, διότι η ομάδα είναι κολλημένη στον πάτο της βαθμολογίας. «Καταλαβαίνεις, χρειάζεται να γίνουν πολλά, δεν είναι δυνατόν να συμβούν όλα αυτά με λιγότερα», του είπαν στη γραμμή εξυπηρέτησης πελατών του παραποδοσφαίρου.
Δεν ήταν τέτοιος ο πρόεδρος του παραμυθιού μας. Αποφάσισε, για ακόμη μία φορά, να πάει με τον σταυρό στο χέρι. «Δεν θα τους τα δώσω. Θα τα βάλω αυτά τα λεφτά για να κάνω μεταγραφές», ήταν η απόφασή του. Διάλεξε τον δύσκολο δρόμο ο πρόεδρος. Επέλεξε να διαβεί το μονοπάτι που είναι γεμάτο ρίσκο, αντί να προτιμήσει την πιο δημοφιλή, σε εκείνο τον τόπο, επιλογή. «Καλά, εγγυημένη παραμονή με 250 χιλιάρικα κι εσύ προτιμάς μεταγραφές και αβεβαιότητα;», ήταν η αντίδραση ενός μέρους του περίγυρου του προέδρου. Εκείνος όμως δεν έδωσε σημασία, δεν γύρισε το κεφάλι του και συνέχισε να σχεδιάζει τις μεταγραφές του.
Το έμαθαν βεβαίως αυτό στο χωριό, στην παραγκούπολη του παρασκηνίου. Αναστατώθηκαν τα λαμόγια του ποδοσφαίρου. Και, φυσικά, τον έβαλαν πιο πολύ από ποτέ στο μάτι αυτόν τον πρόεδρο. «Δεν θα τον αφήσουμε να μας χαλάσει την πιάτσα», αποφάσισε το συμβούλιο των παρανόμων του ποδοσφαίρου. Και άρχισε τις επιθέσεις. Κρυφές και φανερές. Με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους. Δεν τον σημάδεψαν μόνο με σφυρίγματα. Αρχισαν να τον χτυπούν όπου και όπως μπορούσαν.
Μέχρι και δημόσιες επιθέσεις του έκαναν, για να τον πατήσουν κάτω και να τον κρατήσουν στον πάτο όσο γινόταν περισσότερο. Να βεβαιωθούν ότι τον έχουν ισοπεδώσει. Κι η πλάκα είναι ότι το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό αυτό τα λαμόγια. Τσίμπησαν μέχρι και οι οπαδοί της ομάδας του προέδρου, άρχισαν να τον βρίζουν και να δημιουργούν εντάσεις και επεισόδια στην ομάδα. Τη ζάλισαν παραπάνω, με συνέπεια αυτή να παραμείνει καρφωμένη στον πάτο.
Και πώς τελειώνει αυτό το παραμύθι; Ο πρόεδρος έκανε τα προβλεπόμενα. Μοιράστηκε την ιστορία με τους αρμοδίους. Το είπε στον πρόεδρο της τοπικής ομοσπονδίας του ποδοσφαίρου. Το είπε μέχρι και στις ελεγκτικές και τις διωκτικές αρχές. Ολοι όσοι έπρεπε, την έμαθαν την ιστορία. Ή μήπως δεν έπρεπε να την μάθουν όλοι αυτοί;
Μήπως ο πρόεδρος τα έκανε χειρότερα που πήγε και «μαρτύρησε» στα μέλη του συστήματος του ποδοσφαίρου ότι του ζήτησαν «προστασία παραμονής» οι μπράβοι του ποδοσφαίρου; Μήπως αυτοί, οι μπράβοι, δίνουν καλά μεροκάματα στο σύστημα και είναι τέτοιου βαθμού η διαφθορά σε εκείνη τη μακρινή, απολίτιστη χώρα, που με αυτή του την επιλογή το μόνο που κατάφερε ο πρόεδρος ήταν να χάσει από τα μισά της σεζόν την κατηγορία;
Θα σας γελάσω. Το τέλος του παραμυθιού έρχεται κατά τον Μάιο. Τότε θα μου το διηγηθούν το τέλος, που θα το μοιραστώ, φυσικά, μαζί σας. Υπάρχει, μου λένε, μια περίπτωση να μάθω περισσότερα για αυτή τη μακρινή χώρα στη διάρκεια των επόμενων δύο μηνών. Να μου διηγηθούν, δηλαδή, κι άλλα τέτοια παραμύθια για εκείνη τη μακρινή χώρα στην οποία οι αρχές αποφάσισαν, υπό την πίεση μιας λαϊκής εξέγερσης, να κάνουν τη δουλειά τους και να ερευνήσουν, ανάμεσα στα άλλα, στα υπόγεια του ποδοσφαίρου. Ειδικά αυτό, το τελευταίο, μου ακούγεται ως το μεγαλύτερο παραμύθι που έχω ακούσει για ποδόσφαιρο. Μόλις μου το πουν, θα σας το διηγηθώ κι αυτό.
